Tamara en iets met een kale poes

Ik ben allergisch, al zo lang als ik me kan herinneren. Voor veren, haren, stof, parfum, noem het maar op of ik krijg er uitslag van of ga ervan niezen. Zo ook met katten. Mijn hele leven wil ik al een kat, maar een paar minuten in een ruimte met katten en ik begin te piepen en te kuchen. Een aantal jaar geleden had een collega van Patrick een kat mee naar de zaak en mocht ik ermee knuffelen. NERGENS LAST VAN! Ik wist het zeker: Zo’n kat moest ik ook. Het bleek een Sphynx en helaas voor mij, kost zo’n beestje tussen de 1000 en 1500 euro.

Ik liet de droom varen, en ik nam dan maar naaktratten. Leek er wel een beetje op, maar toch was het gevoel niet helemaal hetzelfde: Ze voelden wel lekker, ik had er geen last van qua allergie, maar ze knuffelden niet en ze werden maar twee jaar. De afgelopen paar jaar jankte ik wat af, bij elke rat die het loodje legde. Ook niet echt een succes.

En toen kwam daar ineens vorige week. Omdat we nu eindelijk groot genoeg wonen voor een iets groter huisdier dan een rat, waren we al een tijdje marktplaats in de gaten aan het houden, en hadden we zelfs al een paar keer gereageerd op sphynxen, maar overal was er vanalles mis, hadden ze geen stamboom, of waren het afgekeurde fokdieren, of gewoon veel te oud. Ik was alweer zo vaak teleurgesteld dat ik dacht: Laat dan maar zitten. Ik stopte met zoeken.

We waren net onderweg naar Phantasialand (Begin van het jaar had ik kaartjes gekregen: Tweede dag gratis. En ik vond het zonde om ze weg te gooien dus de eerste beste vrije dag: Hup in de auto.) We stopten net achter Aken, omdat Patrick een bericht op zijn telefoon kreeg. ‘ Ah nee, Shit.’ Zei hij. Shit? Wat is er? Patrick had gemaild met iemand met een nestje Sphynxen die vanaf die dag weg mochten, had een prijs onderhandeld en het enige dat ik moest doen was gaan uitkiezen. 239 km verderop, in Moerkapelle. Op die dag dus… omdat het zijn enige vrije dag was.

Ik, de grootste pretparkverslaafde, die er niet tegen kan als er dingen op het laatste moment anders gaan dan gepland, heb geen seconde getwijfeld. Eerst mailde ik mijn vriendin (Met katten) of zij een vervoermandje te leen had en dat mocht ik komen halen. Ik heb nog nooit een kat uitgezocht, dus ik vroeg haar of ze tips had. ‘Ja, kies de kat die jou kiest!’ Ik had mijn keuze al gemaakt dacht ik. Op de foto stond een oerlelijke, schele, roze poes die in de bloemetjes beet. Die was gek. Die wilde ik. Ik hou van gekke (en lelijke) dingen.

We gingen op weg naar Moerkapelle. Zelfs de stop bij het tankstation duurde me te lang. Ik zou eindelijk, na 20 jaar, mijn allergrootste wens in vervulling zien gaan: Ik kreeg een kat. Een naaktkat. Mijn eigen kat! File na file na file, en we deden er twee keer zo lang over maar het kon me allemaal niet schelen toen we eindelijk in Moerkapelle waren en het huisje naar binnen gingen (De katten zaten in een vakantiehuisje!)  Ze haalde de drie poesjes erbij en ik dacht dat ik in de hemel was beland: Kale poesjes (HAHAH!) overal. Mijn droomkat, en ik zat middenin een hoopje kittens die allemaal liefde willen geven. Ik pakte de roze, schele bloemenbijter en ik zei: ‘Deze wil ik.’ Maar die wilde mij niet. Elke keer rende ze weg. De chocolat-kleur bleef liggen en kroop zelfs lekker tegen me aan. De vrouw haalde de roze terug. Nog een keer proberen. Maar weer wilde ze niet. Een derde keer proberen, maar nog steeds was de bruine de enige die interesse in me toonde en bij me bleef liggen. En toch wilde ik de roze. Die zag zo lief uit. En had blauwe ogen. En ik had de hele weg naar haar foto gekeken en…

Ik pakte de bruine op en keek haar aan. Ze gaapte en toen werd ik verliefd. En wat nog veel erger was: De tranen stroomden over mijn wangen. ‘Heeft ze je pijn gedaan?’ Vroeg de vrouw geschrokken, maar ik kon alleen maar sniffen dat ik zo blij was. Als je 20 jaar denkt dat iets nooit zal gebeuren, en je hebt het dan ineens je handen... Ik keek nog een laatste keer naar de roze, die alweer hoog en droog op een krabpaal zat en tilde toen de bruine van mijn schoot.

‘Deze.’

Vanaf dat moment is ze mijn vriendinnetje. We vallen samen in slaap en worden samen wakker. Ik hoef mijn vest maar open te doen of ze zit erin, en ik hoef maar te roepen en ze staat naast me. Ze slaapt op mijn schouder (Ik hoop dat ze dat niet meer doet als ze straks drie kilo weegt…) en haalt de raarste capriolen uit. Ze past perfect in ons gezin. Net als haar naam trouwens: Ouija.