Vader doet niets met kind: De rol van de kindercoach

Als kindercoach kun je merken dat het vaak de moeders zijn die contact met je opnemen om een kind met problemen te helpen. In het traject komt het vaak voor dat van de vader weinig gevraagd wordt, of dat de vader weinig initiatief neemt om zich in het traject te mengen.

Dat is ontzettend jammer, want de rol van vaders in het leven van hun kinderen mag niet onderschat worden.

De voordelen van een betrokken vader

Als vaders betrokken zijn bij hun kind worden kinderen hier rustiger van en hebben ze minder gedragsproblemen. Tevens hebben ze dan minder problemen met leeftijdsgenootjes. Dit effect geldt vooral voor betrokkenheid van de biologische vader. Een stiefvader geeft niet hetzelfde effect[1].

Daarbij kan het emotioneel en psychologisch klaarstaan van vaders voor hun kinderen hun kinderen ook beschermt tegen depressieve klachten op jonge leeftijd[2].

Zelfs het denkvermogen van kinderen is beter bij een vader die betrokken is bij de opvoeding[3]. Dus wil je slimme kinderen? Geef de vader ook een rol.

Ook het reguleren van emoties gaat beter als de vader betrokken is. Dit komt doordat vaders vaak minder structuur bieden dan moeders. Hierdoor worden kinderen op een andere manier uitgedaagd om hun emoties te herkennen en te reguleren[4].

Hoe je als kindercoach de vader betrekt

De rol van vaders is dus niet te onderschatten. Daarom is het voor kindercoaches ook belangrijk om met de vader van het kind te communiceren. Je kunt vaders op de hoogte houden van het traject, hoe het kind het doet en aangeven wat een vader zou kunnen doen om het kind thuis te ondersteunen.

Ook bij het overleg over doelen die de ouders willen bereiken met hun kind is het belangrijk om de vader om input te vragen. Vaders kunnen andere inzichten hebben dan de moeders in hun kind. Daarom is ook hun kijk op het probleem belangrijk om na te gaan.

Als het past bij de sessie is het ook goed om de vader hierbij te betrekken. Dit stimuleert de band tussen vader en kind en hierdoor kan er meer begrip zijn voor de kennis uit de sessies.

Technieken en problemen waar vaders een rol kunnen spelen

Kinderen kunnen allerlei problemen hebben en vaders kunnen helpen om die problemen op te lossen of ten minste minder erg te maken. Kinderen met autisme kunnen het bijvoorbeeld lastig vinden om hun taalvaardigheid te ontwikkelen.

Onderzoek laat zien dat als vaders goed reageren op hun autistische kind, dit de taalvaardigheid en denkvaardigheid verbetert[5]. Je kunt vaders dus vertellen op welke signalen van hun kind ze kunnen letten en op welke manier ze kunnen reageren. Of je geeft aan welke overwegingen van belang zijn voordat ze reageren.

Daarnaast kun je vaders leren hoe ze hun kinderen kunnen helpen met hun emoties. Uit een onderzoek waarbij vaders geholpen werden met hun opvoedingsstijl en hoe ze hun kind kunnen coachen kwam naar voren dat dit hielp om een positievere opvoedingsstijl te hebben en om de kinderen te helpen. Vaders waren na de training zelf ook positief over hun vaardigheden, ze negeerden de emoties van hun kind minder en ze waren ook minder snel kwaaiig op hun kind. Daarbij was hun ouderschap efficiënter en bevredigender[6].

Voor het verbeteren van de hechtingsvaardigheden van kinderen op de lange termijn, dus als ze volwassen zijn, is het belangrijk dat kinderen in hun jeugd spelen met hun vader. De speelgevoeligheid van vaders is hiervoor belangrijker dan de band die de vaders met hun jonge kind hebben[7]. Dus leer vaders ook om af en toe te spelen met hun kinderen.

Hierbij is het van belang dat het kind het “spel” ook leuk vindt. Het komt helaas wel eens voor dat een vader zegt “Elke zaterdag klus ik met mijn zoon” en als je dan vraagt of het kind dit ook leuk vindt, blijft het angstvallig stil. De vader helpen met het vinden van een “spel” die vader én kind leuk vinden is dus al een goede manier om het kind te helpen om zich op latere leeftijd te kunnen hechten aan andere mensen.

Problemen van ouders

Vaak kom je er achter dat problemen in het gezin komen door problemen die ouders zelf hebben gehad tijdens het opgroeien. Ongezonde patronen worden herhaald en hierdoor gaat een lijn van ongezond opgroeien door.

Onderzoek laat zien dat een kindercoach dan helpt door voor te doen hoe ze hun kind kunnen helpen en door directe feedback te geven op het gedrag van de ouders. Dit vermindert de negatieve reacties die ouders op hun kind kunnen hebben en bevordert een positieve opvoedingsstijl[8].

Als kindercoach ben je ook vaak een oudercoach. Dit houdt vaak in dat je ook ouders helpt met het krijgen van inzichten over waarom ze doen wat ze doen met de opvoeding van hun kind. Inzicht in familiepatronen en dat ouders zelf kunnen kiezen of ze doorgaan met dit patroon of niet, kan al ontzettend helend werken en snel effect hebben op het gedrag van het kind.

Het verbeteren van het reguleren van emoties bij ouders helpt vaak ook met de opvoeding van hun kind. Onderzoek laat zien dat als ouders geholpen worden met hun emoties, dit ze helpt om hun kind beter te helpen met hun emoties, emoties van hun kind minder af te wijzen en zelfs het gedrag van kinderen wordt beter als ouders beter met hun emoties kunnen omgaan[9]. Dit geldt ook voor ouders met kinderen die last hebben van problemen als autisme[10] of Oppositioneel-Opstandige Gedragsstoornis (ODD)[11]

Vaders meer laten doen bij kind

Zoals gezegd is de rol van vaders voor een gezonde ontwikkeling van hun kind niet te onderschatten. Een betrokken vader zorgt vaak voor een stabiel volwassen persoon die verantwoordelijk met het leven omgaat.

Als kindercoach kan het daarom belangrijk zijn om vaders te betrekken bij de coaching en om vaders technieken te leren om hun kinderen te helpen met het reguleren van hun emoties. Soms is het geven van inzicht in eigen emoties en problemen belangrijk, zodat de vader door dit inzicht op een andere manier met het kind kan omgaan.

Wil je meer weten over kindercoaching en hoe je kinderen kunt helpen? Volg dan eens een workshop, masterclass of opleiding bij Next Generation Kids.

Groetjes,

Anneke

 Bronnen:

[1] https://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/j.1365-2214.2007.00752.x

[2] https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0165032716316524?via%3Dihub

[3] https://www.frontiersin.org/articles/10.3389/fpsyg.2019.02405/full

[4] https://psycnet.apa.org/doiLanding?doi=10.1037%2Fdev0000612

[5] https://pubs.asha.org/doi/10.1044/2015_AJSLP-13-0138

[6] https://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1002/jcop.21601

[7] https://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/1467-9507.00202

[8] https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0145213409001379?via%3Dihub

[9] https://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1002/jcop.20345

[10] https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S1750946713000305?via%3Dihub

[11] https://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/j.1467-9507.2011.00652.x