Iedere zaterdag opnieuw zetten we de deur van ons rijke audio-archief op een kiertje. In 2019 is het immers precies 45 jaar geleden dat de basis werd gelegd van… RadioVisie. In al die tijd hebben we veel, héél veel en nog meer mensen geïnterviewd. Als gedrukt maandblad ging het uiteraard om geschreven interviews.
Toen we in 1997 actief werden via internet, was het toch nog een poos wachten tot de mogelijkheden van die aard waren dat we ook audio-interviews online konden gaan plaatsen. In de eerste helft van de jaren 2000 was het eindelijk zover. Het hek ging helemaal van de dam. De oude Sennheiser-microfoon en de Sony DAT-recorder gingen altijd en overal mee. Ook naar Roos Van Acker bijvoorbeeld, in januari 2004.
What’s in a name Rose?
Polyvalent, da’s dat ene woord waarmee de ze is te omschrijven. De Eeklo’s zingt, presenteert, maakt radio, geeft les en kreeg van de lezers van RadioVisie begin jaren 2000 liefst drie keer een Radio Award in diverse categorieën. In 2003 werd ze ‘Radio Babe’, een naam die niet helemaal uitdrukte wat we er toen mee bedoelden.
‘Babe’ klinkt Engels, is het ook, maar is zeker geen common taalgebruik. Je vindt het woord nogal eens terug in de Britse literatuur en in de uitdrukking ‘As innoncent as the babe unborn’. We zagen babe in Vlaanderen voor het eerst opduiken in De Nieuwe Panorama (1995), drie jaar later tot een plaatselijke standaarduitdrukking gehyped door opvolger P-Magazine. Sindsdien heeft Vlaanderen leren leven met babes allerhande.
Volgens ongeschreven wetten ziet een babe’ er op haar minst aangenaam appetijtelijk uit. Maar omdat de radio tot nader order zonder beelden werkt, moet een radiobabe het allemaal voor elkaar krijgen met stem, woordgebruik, timbre, zinsconstructies. Want radio is enkel maar het theater van de verbeelding. Roos liet die een beetje op hol slaan. Bij veel luisteraars dan toch.
Die rare X-factor
Beter hadden we die ene babe-categorie ‘Radio Icoon’ genoemd. Maar berouw komt na de zonde. Roos Van Acker kreeg de trofee in 2003. Als ambassadrice van de radio. Spontaniteit, sympathie, charme, een vleugje vrolijkheid, intelligentie, uitstraling. IQ en EQ. De x-factor. Toch durfden we het aan om met haar te praten. Omdat verassing de beste aanval is, hadden we haar niet verteld dat we… aan de telefoon zouden hangen.
Off the record en bijgevolg niet opgenomen, hebben het ook over de dominantie van mannen in de radiowereld. Nederlander Willem van Kooten (alias Joost den Draaijer) had zelfs ronduit een hekel aan vrouwen op de radio. En de man had recht van spreken toen hij die gedachte, eind jaren zestig, niet langer voor zich kon houden. Hij vond immers de moderne vorm van radiomaken uit. De ideeën waarmee hij in 1964 Radio Veronica omvormde tot een uiterst succesvolle commerciële zender blijven nog steeds de basis voor heel wat projecten.
Maar Willem/Joost kende Roos Van Acker toen niet. Het kon ook moeilijk anders, want ze kwam werd pas piepen in 1976. Vermoedelijk als een rechtstreeks gevolg van de toen uiterst hete zomer. Ze studeerde Germaanse Talen in Gent maar hield zich in hoofdzaak bezig met Eden, een groepje dat in oktober 1993 wijselijk afstand deed van de groepsnaam The Sugarbrides. In oktober 1998 ging ze aan de slag bij TMF en kwam bij Studio Brussel terecht. Een voorbode voor veel meer. De rest van haar avonturen past enkel op vele Wikipedia-pagina’s. (JLB)
° Interview: Serge Hadermann – Productie: Fabian Croes
Eén van de mooiste vrouwelijke stemmen zit al jaren bij Radio 2 Oost-Vlaanderen: Sandra Stacius, deed vroeger het ochtendblok ten tijde van Armand Pien (weerbericht) en leest nog steeds het regionaal nieuws.
Nog altijd zowat de mooiste stem en de persoon met de allermooiste uitspraak die ik ooit heb gehoord (alleen jammer dat ze al die jaren wat mij betreft bij de foute zender zat!).
Veronica had nochtans een van de beste vrouwelijke medewerkers ooit: Tinneke De Nooy