Het heeft iets desolaats, maar tegelijkertijd heb je het gevoel op vakantie te zijn. Station Kaldenkirchen. Het is slechts 3 kilometer van huis. Een klein stukje industriële grond waar in de verte het geluid van een enkele vracht- of takelwagen klinkt. Verder fluiten de vogels. De wind waait zachtjes, zelfs vriendelijk door vervallen en ingestorte gebouwen.

Bahnhof Kaldenkirchen. Een klein stationnetje. Smalle ondergrondse gangetjes. Neonlicht. Soms dwaalt een urinelucht voorbij. Er is veel graffiti. Nog meer onkruid en zwerfafval. Veel weggerot of weggeslagen beton. Achter je klinken holle stemmen van mensen die je niet ziet. Een zwerver wordt door een toevallig passerende politiepatrouille weggestuurd. Twee jonge tienerknaapjes komen om stiekem te doen. Ze trappen tegen een stalen deur. Steken het spoor over. Pure verveling. Maar niemand die ze ziet. Alleen een verdwaalde toerist. Het zorgt voor een licht unheimisch gevoel. Twee treinen stoppen. De trein naar Mönchengladbach en Hamm. En hetzelfde boemeltje dat je binnen 4 minuten terug naar Venlo Centrum brengt.

Kaldenkirchen is Duitsland. Zo dichtbij, maar toch buitenland. Dan ontstaat al snel een vakantiegevoel. Kaldenkirchen op een stille zaterdagmorgen zorgt een beetje voor het gevoel dat ik vroeger in vergelijkbare kleine Zuid-Duitse of Oostenrijkse oorden had. Een overnachtingsplek op weg naar Italië. Je neemt alles heel intens op. Omdat het allemaal zo anders is. In Kaldenkirchen lijkt de tijd altijd stil te staan. Winkels en huizen dateren vermoedelijk allemaal uit de jaren 60, 70 of 80 van de vorige eeuw. Okay, hier of daar misschien een likje negentiger jaren. Maar verder? Niks is er trendy, hip of architectonisch vernieuwend. Ja het is er vooral retro. Maar dan zonder een krampachtige poging om een sfeer van toen te creëren. Alles is echt. De enige modewinkel verdient het woord mode misschien niet eens. Je koopt er waarschijnlijk vooral tijdloze kleding. Aan een enkel pand hangt een kleine lichtbak met het logo van Sky. Daar kan de plaatselijke bevolking voetbal en allerlei andere sporten vanuit de hele wereld bekijken. Een klein bewijs van leven uit de 21e eeuw.

Maar… who cares. In Kaldenkirchen drinken een paar mannen op leeftijd voor een bakkerswinkel koffie. Ik neem plaats en bestel twee typische Duitse harde broodjes. Mit schinken und käse. Het vakantiegevoel en de herinneringen van verdwenen overnachtingen zijn niet ver weg. Ik hoor de vier mannen lachen. Ze praten over van alles. Vanzelfsprekend over Fussball. Het naderende WM, waar wij in Nederland geen weet van hebben. Onze Oosterburen mogen hun titel uit 2014 verdedigen. De heren op leeftijd groeten bijna iedere voorbijganger.

In Kaldenkirchen heeft niemand haast. Niemand maakt zich druk over wat hip is. Over welke items vandaag trending zijn op Twitter. De mensen kopen een krant bij de bakker of kiosk. De krant die ze al decennia lang lezen. Niemand op straat tuurt of kijkt naar een schermpje. Hebben ze überhaupt een mobieltje bij zich? Mensen groeten elkaar en vervolgen hun weg. De tijd staat er stil. Luxe, social media en de 24-uurs economie lijken ver weg. Het is een verademing.

Rob