Ilyas roman

Na het meesterlijke 'De IJsmakers' is Ernest van der Kwast terug met een zo mogelijk nog betere roman. Het huwelijk van museumconservator Peter zit in zwaar weer. Hij heeft een vrouw en twee kinderen. Als hij zijn baan verliest, heeft hij plots tijd en praat hij voor het eerst echt met zijn buitenlandse poetshulp...zij heeft veel problemen, vooral met de bureaucratie en Peter besluit haar te helpen. Later leert hij ook Ilyas kennen, een jonge gast die diep in de shit zit. Moet Peter weer helpen? En kan je mensen helpen? Heeft dat zin? Een roman dus die ergens over gaat, maar zeker niet zwaar op de hand is. Er is heel veel humor, en de schrijfstijl is soepel, snel en subtiel! Lezen!

Ilyas is een aanrader! Meeslepende roman met mooie lagen en impliciet veel diepgang. De lichtvoetige humorvolle stijl van Van der Kwast maakt het allemaal bespreekbaar en zeer filmisch. Een roman over het leven van nu, grootstedelijk, confronterend, relevant, met een paar zeer pijnlijke momentjes. Hij snijdt een aantal gevoelige maatschappelijke thema’s aan en zet aan tot nadenken. Dit boek blijft je bij !
Aanrader voor iedereen, ook zeer geschikt ‘voor je lijst’

Met Mama Tandoori schreef Van der Kwast op zoveel manieren over mij. Met Ilyas opnieuw.

Niet dat het over mij gaat - onmogelijk. Maar die indruk wekken is waarmee een ware schrijver zich kan meten met de echte Rembrandt.

Want het gaat ook over u en over jou en over hen. Vooral over hen. Het is nog niet te laat.

Hoofdpersoon Peter, conservator in het Boijmans van Beuningen en hoofdpersoon Ilyas, een jongeman met veel schulden. Beide ontmoeten elkaar in dit boek, maar dat is niet vanzelfsprekend. Eerst moest Peter ontslagen worden n.a.v. een afwijkende mening over een nieuwe Rembrandt. Vervolgens komt hij thuis te zitten, heeft geen flauw benul wat te doen (weet niet eens hoe het koffiezetapparaat werkt), ook omdat hij zijn vrouw en zoons niet echt spreekt over hun bezigheden. Kort gezegd ging hij tot dan met plezier naar zijn werk en voor de rest liep hij overal op achter en voelde zich ‘vader, echtgenoot hors concours’. Mooi gezegd.
En dan blijkt er een slecht Nederlands sprekende schoonmaakster elke week het huis schoon te maken. Peter, verrast en geïnteresseerd naar het waarom en hoe, hoort Djemines verhaal over haar schulden en gaat ermee aan de slag. Raakt verbijsterd door het financiële systeem van iets niet kunnen betalen – boetes – deurwaarders – incassobureaus; het lijkt wel een markt die bewust zo in stand gehouden wordt. En dan neemt Djemine Ilyas mee, een 20-jarige jongen zonder werk, al in de bak gezeten, kortom iemand die een zetje nodig heeft.
Zonder verder veel van de inhoud weg te geven, wil ik zeggen dat de verhaallijn tussen Peter en Ilyas zich ontwikkelt; het werd “echt”.

Enerzijds luchtig, met vaart en humor (een paar keer echt gelachen), anderzijds ook goed serieus met deze maatschappelijke thema’s. Het verschil tussen de kunsthistoricus die in alles verftoetsen en penseelstreken ziet en de jongen die hem wat meer over het straatleven en het menselijke bijbrengt. (Ilyas leert hem de wens “Ramadan kareem”, waarop Peter automatisch “Rembrandt kareem” antwoordt.) De verschillen, maar ook overeenkomsten, tussen oude en nieuwe bewoners in een wijk. Waarom je soms complete huisraad aan de weg ziet staan. Wat het nut is van werk en waarom je anderen zou helpen – of niet. Waar je je identiteit aan ontleent. En dan heb ik het nog niet gehad over de “problemen” waar enkele hoogopgeleide bewoners mee te maken hebben: wel/geen minnaar, losgebroken wandelende takken en Himalayazout. Het geeft te denken.

Met een essentiële rol voor Titus en ook een beetje voor Homeros. Als je het boek hebt gelezen, snap je waarom ik het tekstfragment over Odysseus erbij heb gezocht (Odyssee, boek 23, r.156).
Op de middelbare school las ik van dezelfde auteur ‘IJsmakers’ voor mijn lijst, ‘Ilyas’ raad ik daarvoor ook van harte aan.
In het nawoord vertelt Ernest van der Kwast over de stichting Rotterdamse Douwers, een project waarbij Rotterdammers zich belangeloos inzetten voor jongeren die hulp nodig hebben.

Ik heb van dit boek genoten. Erg mooi geschreven, mooi verhaal. Heel bijzonder en ontroerend. Een absolute aanrader!

Een op zich boeiend onderwerp, het verschil tussen arm en rijk, is in het boek ingebed in flarden over de schilder Rembrandt en een huwelijk dat op klappen staat. Peter, de hoofdpersoon, is soms onaardig en niet invoelend maar op andere momenten is hij juist het omgekeerde. Dat klopte niet. De onderwerpen en de ontwikkeling van de hoofdpersonen zijn te onevenwichtig uitgewerkt in dit boek, het boek beklijft daardoor niet. Ernest van der Kwast schrijft wel soepel, daarom heb ik het boek uitgelezen en mezelf na afloop nog de vraag gesteld wat ik zelf kan doen om de kloof tussen arm en rijk te verminderen. Dat is dan wel een mooi effect.

een aanrader