Documentaire Herman Hertzberger - The proof of the Pudding

The Proof of the pudding is een documentaire over architect Herman Hertzberger (1932). De filmmakers portretteren Hertzberger als een gedreven, humoristisch en bescheiden mens wiens sociale visie op architectuur nog altijd actueel is. BPD Cultuurfonds heeft een bijdrage geleverd aan de realisatie van het project.
  • Publicatiedatum: 27 juni 2022
‘The Proof Of The Pudding’ Documentaire Hertzberger
The proof of the pudding

Het meest iconische gebouw, waarin zijn sociale visie duidelijk zichtbaar is geworden, het voormalige Centraal Beheer-kantoor in Apeldoorn uit 1972. Het pand staat al jaren leeg. De documentaire 'The Proof of the Pudding' volgt Hertzberger en zijn opvolger bij architectenbureau AHH, Laurens Jan ten Kate, vijf jaar lang in hun strijd om een geslaagde transformatie tot stand te brengen. Een transformatie die Hertzberger altijd voor ogen heeft gehad.

Hertzberger: ‘Het is van meet af aan het idee geweest dat die ruimte-eenheden geschikt zouden zijn voor een andere invulling. Dat is de gedachte van het Structuralisme, dat je iets maakt wat zich leent om op verschillende manieren gebruikt te worden.’

The Proof of the Pudding van Herman Hertzberger is een productie van JURA Film Theater & Debat en een film van Patrick Minks (regie/montage), Jaap Veldhoen (camera/co-regie), Wouter Snip (producent). 100 min. | HD | Kleur | Nederlands. De film is voorvertoond in EYE Filmmuseum in Amsterdam en in Theater Orpheus in Apeldoorn.

Herman Hertzberger Theproofofthepudding
Herman Hertzberger

De Nederlandse architect Herman Hertzberger kreeg internationale bekendheid door zijn architectonische en theoretische bijdragen aan de architectuurstroming van het structuralisme. Na zijn afstuderen aan de Technische Hogeschool in Delft, zette hij zijn eigen bureau op. Samen met Aldo van Eyck, Jaap Bakema en anderen zat hij van 1959 tot 1963 zat in de redactie van het tijdschrift Forum. Hij was docent aan de Academie van Bouwkunst in Amsterdam en hoogleraar aan de TU Delft. Daarnaast vervulde hij vele gastdocentschappen aan verschillende onderwijsinstellingen in Europa, de Verenigde Staten en Canada.

Meer dan architectuur en stedenbouw van functies stond zij een architectuur van (menselijke) relaties voor; een architectuur van ontmoeting en vervlechting. Hij probeerde middels zijn ontwerpen altijd het ontmoeten van mensen te stimuleren en een meervoudig gebruik van de architectuur mogelijk te maken. De ontwerpfilosofie die hij daarbij hanteerde wordt ook wel structuralisme genoemd.