"In februari vond ik mijn draai nog niet. Op geen enkel vlak. Ik was aan het prutsen. Ik voelde me ook alleen, zo alleen dat ik van pure ellende tegen mijn planten begon te praten. Ik had ook vaak geen zin om op te staan. Ik vertelde dat dan aan mijn meetje, die in het rusthuis woont, en ze antwoordde: 'Ik heb dat ook soms, en dat wordt er met de leeftijd alleen maar erger op'. Een hele troost…", steekt Van Acker van wal in Dag Allemaal.

Roos Van Acker vond even later een man waarop ze wel kon bouwen. "Daarom ben ik nu ook zo gelukkig, denk ik. Maar ik ben heel voorzichtig, want ik wil er niet te veel druk op leggen. Als het dan weer niks wordt… Ik neem het zoals het komt, wil me geen zorgen meer maken om bindingsangst en dat soort dingen. Is het vandaag leuk? Oké, dan wordt het morgen misschien ook wel weer leuk. We zien wel."

Beeld: Photonews