In februari sprak de New York Times de Nederlandse Jill Kortleve, misschien wel het bekendste midsize model ter wereld. Ze schippert ergens tussen maat 36 en 38, terwijl maat 32 vaak nog de norm is.
'Ik voel me verantwoordelijk om vrouwen met een lichaam zoals de mijne in de modewereld te representeren, maar er komt zoveel druk bij kijken', vertelt ze. 'Als ik niet loop, of nee zeg tegen een show, wordt er dan een ander midsize model geboekt? Of gaan ze dan voor de oude, standaardmaat, waardoor er een stap terug wordt gezet?'
Minder mid- en plussize modellen
Kortleve's angst is terecht. Tijdens de meest recente modeweken daalde het percentage mid- en plussize modellen op de catwalk met 24 procent. Maar 68 merken boekten één model binnen deze categorie(ën), terwijl dat aantal een seizoen eerder nog op 90 lag. Bij grote namen als Saint Laurent, Louis Vuitton, Gucci en Prada liepen uitsluitend extreem dunne modellen op de catwalk, berichtte zoekmachine Tagwalk.
Dat Chanel het met drie mid- en plussize modellen 'goed' deed, illustreert hoe doodnormaal het gebrek aan lichaamsdiversiteit nog is. Of wéér is? Ashley Graham en Paloma Elsesser kregen de laatste jaren juist een dijk van een carrière, en er ontstond veel protest tegen het boeken van magere modellen. Hoofdredacteuren van internationale Vogues begonnen in 2012 The Health Initiative als tegenreactie.
Dat de catwalks nu tóch weer conservatiever lijken te worden, sluit aan bij een wind die al een tijdje door de popcultuur (en politiek) waait. De New York Post kopte recent dat heroin chic terug is, en Kim Kardashian viel in drie weken tien (!) kilo af om in haar Met Gala-jurk te passen. En ook de modetijdperken die nu in zijn – de 90's en 00's – stonden niet bepaald bekend om hun inclusieve beeldvorming (google vooral even op Christina Aguilera in een low rise-jeans). Bovendien hadden veel recente collecties hints naar het verleden. Met lichaamsbeeld en al, schijnbaar.
Tegelijkertijd worden conservatieve stromingen wereldwijd almaar zichtbaarder (en machtiger). Het traditionele vrouwbeeld ziet er vrij beperkt uit: dun, keurig, een zorgzame moeder en echtgenoot. En er zijn groepen die 'woke' of 'inclusief' levensgevaarlijke termen vinden.
Is de modewereld überhaupt wel veranderd?
Los van de politiek en popcultuur kun je je afvragen of de modewereld (in de kern) überhaupt ooit echt veranderd is. Wíl veranderen, ook. Eén of twee mid- of plussize modellen toevoegen aan je show betekent geen afdoende ommezwaai. Door de recente, homogenere catwalks lijkt het eerder op tokenisme. Treurig, want juist couture leent zich voor plus size-modellen: alles is daar made to order.
Op TikTok heeft de hashtag #midsize meer dan vier miljard views. Populaire merken zoals Djerf Avenue – recent nog opgenomen in Forbes under 30 – werken continu met mid- en plussize modellen, en verkopen maten tot 3XL. Het ultracoole Ganni heeft plussize maten opgenomen in hun reguliere collectie, en in Skims' campagnes – met 4,5 miljoen Instagramvolgers op de teller – zijn vetrollen en grote cupmaten te zien. Niet eenmalig, maar altijd. Ze weerspiegelen de maatschappij, waardoor mode een stuk democratischer wordt.
Hoewel deze merken bewijzen dat het kan – inclusief zijn én succes hebben –, zit de link tussen geld en dunheid diep, vertelt Renee Engeln aan de New York Times. Ze is het hoofd van de afdeling 'lichaam en media' aan de Northwestern Universiteit. 'Merken zijn nog steeds toegewijd aan het idee dat dunne modellen meer geld opleveren', stelt ze. 'De grootste motivatie achter bijna elk modemerk is geld verdienen, niet aan een inclusievere industrie bouwen. Als er niet meer dan één midsize model wordt gebruikt, gelooft het merk gewoon niet dat het hen wat oplevert.'
Zonde, want als de maatschappij iets kan gebruiken, is het een beetje geloof. Niet in consumentisme, maar in een wereld waarin ruimte voor iedereen is. Weinig zo krachtig of verbindend als mode, mits het goed wordt ingezet. Op naar een gedachteshift, zou ik zeggen.
