Rust is neergedaald over zanger Daan: "Het raakte me diep dat mijn muzikanten teleurgesteld waren in mij"

(knikt) Twee jaar geleden stond er tijdens de cross een camera voor mijn keukenraam. Toen de coureurs passeerden, zag je mij de afwas doen, live op tv. Als mijn dochter bij mij is, loopt ze altijd het veld in, zwaait naar de camera en komt daarna vragen of ik haar heb gezien. (lacht)

Oh jawel, ik zie ze graag bezig, de helden van de fiets. Ik geraak de helling naast m’n huis nog niet te voet op, en zij fíetsen hier gewoon naar boven. Nee, ik vind het super die veldrit hier, al moet ik de fans soms intomen.

Vroeger organiseerde Sven Nys zijn feestjes in die witte schuur daar, die ook van mij is. De veldritfans waren dat zo gewend dat ik hen moet tegenhouden en uitleggen dat het niet langer de place to be is. (lachje) Af en toe organiseer ik er zelf weleens een concertje. Wat sport betreft: ik heb ook altijd een fascinatie gehad voor voetbal.

Weinig. Ik had als kind al schrik van de bal, dus zetten ze mij in doel. Maar dat was nog erger. Het duurde niet lang voor ik liever commentaar gaf dan zelf voetbalde.

(knikt) Ik denk dat zijn privéleven even chaotisch is als het mijne. Lotti heeft al vaak moeilijke momenten gekend, maar ik vind het sjiek dat hij telkens weer opstaat.

Wij komen elkaar soms tegen bij optredens, en delen dezelfde visie over het leven. We hadden vroeger ook allebei een huis in de Ardennen, maar dat van mij is intussen verkocht. Af en toe heb ik nog weleens goesting om naar daar te trekken, maar ja... (richt zich naar de recorder) Helmut, dit is een warme oproep!

(kijkt om zich heen) Goh ja, het is hier een beetje de Ardennen in het klein. Ik voel niet langer de nood om weg te vluchten.

Vroeger was dat zo, maar sinds ik hier woon, heb ik veel goesting in de volgende dag en lukt het om op tijd in bed te kruipen. Ik leef meer met het licht en de natuur nu. Luister naar die vogels. Fantastisch!

Dat heb jij gezegd.

Ik hou niet van het donker en de kou. De zomer is de periode waarin ik het vaakst optreed. Geen vijf keer per weekend, zoals vroeger, maar deze zomer toch zo’n vijftien keer. Hard werken, maar superplezant.

Ik vergelijk muziek altijd met de landbouw. In de winter moet je zaaien, wat betekent in de studio zitten en nummers maken. ’s Zomers is het oogsttijd, dus optreden geblazen. Maar zoals elke boer weet, is oogsten ook een serieuze job. Maar bon, als het echt hárd werken was, zou ik wel iets anders gaan doen.

Oh ja, zeker. Ik ben samen met mijn zoon de verschillende Vlaamse universiteiten aan het afgaan om de juiste studierichting te vinden, en op een gegeven moment dacht ik: dat moet wel tof zijn: een kot, een fiets, twee broeken en een paar T-shirts. Ik kreeg haast zin om zelf weer te gaan studeren.

Archeologie spreekt me wel aan. Gewoon met een schupke naar verre landen reizen en daar heel langzaam het zand van oude Romeinse villaatjes schrapen. Geweldig, toch?

Pas op, die archeologen... Ik heb vroeger nog aan archeologiekampen meegedaan, dat was nog erger dan rocksterren. Twintig stagiairekes erbij, als je begrijpt wat ik bedoel. (lacht)

Nee, ik treed op met een euh...(aarzelt) Een ‘best of’ klinkt zo verwaand... Een bloemlezing uit mijn eigen favorieten, zeg maar. Voor de eerste keer speel ik ook met een band van acht. Mijn trompettist heeft twee vrienden meegebracht, en dat geeft ons de mogelijkheid om oude nummers in een nieuw jasje te steken.

Ja, omdat de meerderheid van de bezoekers mij nog nooit heeft zien optreden. Zij komen meestal niet speciaal voor mij, en ik moet hen dus overtuigen. Dat is een heel ander gevoel dan wanneer ik in een uitverkocht theater speel voor mensen die mijn hele repertoire uit het hoofd kennen.

Het is gewoon anders. Ik beweeg meer op het podium, en moet veel groter spelen. De show is iets belangrijker, omdat mensen vanop 500 meter nog steeds een show moeten zien.

Dat is het geworden. Oorspronkelijk was ik veel te verlegen om op een podium te gaan staan. Daarom ben ik muziek beginnen te maken. Ik kon niet met de anderen gaan voetballen of mij smijten op de dansvloer, want dat durfde ik niet. Ik zat liever met cassettes te spelen. Maar op den duur rol je daarin, en nu zit me dat als gegoten en kan ik me daar perfect in uitleven.

Ik ben in de loop der jaren voor een stuk mijn personage geworden. De eerste keren doe je dat als een act, maar op den duur sluipt dat in je. Dat is wat ik in ‘Icon’ zing: ‘If you try to be an icon, the icon becomes you.’

Zolang ik het gevoel heb dat ik nog andere personages kan worden, wel ja. Als mijn kinderen bij mij zijn bijvoorbeeld, ben ik iemand helemaal anders. Dat gaat vanzelf, ik hoef daar niet bij na te denken.

Dat is vanzelf voorbijgegaan. Ik zat vorig jaar vier maanden in Boedapest voor de opnamen van de film ‘Eden’, waarin ik een psychiater speel die verliefd wordt op een patiënt. Wel, ik ben nog nooit vier maanden aan een stuk zo intens met een personage bezig geweest. En in die periode ben ik me heel bewust geworden van mijn lichaam. Als je daarna op een podium staat, heb je ineens weer een pak meer mogelijkheden om jezelf te spelen.

De herhaling was soms wel een beetje vervelend. Ik heb ondertussen al zo’n 1.500 optredens afgewerkt, en op den duur wordt het vermoeiend om jezelf te spelen. Ik wil ook niet elke avond exact hetzelfde doen, en het is niet simpel om zoveel verschillende varianten op Daan te vinden. Maar de verhuis en die film hebben me nieuwe energie gegeven.

Elke leeftijd heeft zijn voor- en nadelen. Ik ben milder geworden, en dat geeft een rust die ik vroeger niet had. Al is rustig een relatief begrip, want ik heb nog steeds mijn aangeboren overtollige energie. Dat heet tegenwoordig ADHD, zeker?

Nee, maar dat is ook niet erg, want het is tegelijk mijn motor. Ik heb die onrust nodig om creatief te kunnen zijn. Het helpt mij om snel beslissingen te nemen. Vaak vreemde beslissingen - dat geef ik toe - maar in een creatief proces is dat heel tof.

Wanneer ik mij onrustig voel, ga ik naar mijn studio, die los van mijn huis staat. Soms wijzen mijn zoon George (18) en dochter Michelle (11) mij er ook op: ‘Pa, ga’s effe wat drummen.’ En dan luister ik.

Awel, ook daar word ik steeds beter in. Het draait niet langer allemaal om mij. Het fijne aan kinderen krijgen, is dat je leert dat er belangrijkere personen in mijn leven zijn dan jezelf.

Ik ben al bijna twee jaar samen met een interieurarchitecte. Ik schrik ervan dat ze het al zo lang met mij uithoudt. (lachje) Eigenlijk haat ik ruzie maken, dus veel meer dan vroeger probeer ik nu te begrijpen waarom iemand op een bepaalde manier reageert. Minder rock-’n-roll dan destijds, maar dat heb ik allemaal wel gehad.

Bob Dylan zei het al: ‘Don’t look back’, dus ik ga niet mijn kas opfretten over fouten die ik in het verleden heb gemaakt.

Dat is me nadien (het gebeurde in 2013 op het Linkerwoofer- festival, nvdr) geen enkele keer meer overkomen.

Dus doe ik dat niet meer. Ik let er gewoon tien keer meer op. Het moet leuk blijven, en op dat soort momenten wás het gewoon niet meer plezant. Het raakte me persoonlijk dat zulke straffe muzikanten teleurgesteld waren in mij. En dat wil ik echt niet meer.