In 2018 kreeg Roos Van Acker een miskraam: "Ik ging die ochtend gewoon radio maken, maar het lukte niet"

"Ik was al een jaar met de pil gestopt toen we er in 2018 voor gingen. De redenering was: ik heb dat zo lang geslikt, laat dat maar even uit mijn lichaam verdwijnen. Maar toen was het voor echt. Vrijen met je lief terwijl je weet: hier komt misschien een kindje van, dat vond ik zo bijzonder. Al viel het wel in een drukke periode. Ik was bezig met een theatertournee, deed ochtendradio, ik had zenuwen, sliep soms slecht... Achteraf heb ik me afgevraagd: was het allemaal een beetje té? Ach. Je zoekt het overal."

"Ik was meteen zwanger. Tobias en ik waren zo blij. De toekomst wordt direct anders, die uitgerekende datum zit in je hoofd en in je hart. Ik voelde ook een grote fierheid. Ik was tenslotte 41, stiekem dacht ik: 'Yes! Ik heb de statistieken verslagen. Ik kán dit! Op en top vrouw!" Maar na een paar weken kreeg ik bloedverlies. Ik ging op Google kijken, wat enige geruststelling bracht. Kon gebeuren, las ik, misschien was het nog een innestelingsbloeding... Maar het bleef duren."

"De afspraak die ik met de gynaecoloog heb gemaakt, daar ben ik alleen naartoe gegaan. Ik wou Tobias die confrontatie besparen, misschien wou ik me ook terugtrekken in een cocon. Maar dat was fout, en ik heb me achteraf bij Tobias geëxcuseerd: het was beter geweest als hij mee had kunnen gaan. Nu kon ik hem alleen maar de echo tonen, de laatste foto van ons kindje. Het is een verdriet dat je moet kunnen delen, het snijdt zo diep. Ik ben dankbaar dat Tobias er altijd voor me is geweest. Ik heb een lang parcours afgelegd in de liefde, maar dat maakt dat ik vandaag vol overtuiging kan zeggen: hij is het. Hij is de eerste man met wie ik kinderen wil, en ook de laatste."

"Na een week ben ik medicatie beginnen te nemen om alles 'schoon' te maken. Die ochtend ben ik gaan werken, ik zat ochtendradio te doen toen alles in gang schoot. Ik weet niet goed wat me dreef. Plichtsbesef? Wou ik tegenover mezelf tonen hoe sterk ik was? In elk geval, het lukte niet. Dat verlies deed iets met mijn hoofd. Het heeft me veel tijd gekost om weer op mijn plooi te komen, fysiek en mentaal. Sindsdien hebben Tobias en ik niet meer geprobeerd. Daar is maar één reden voor: ik ben bang. Bang voor een nieuwe teleurstelling, bang dat het dan meteen de laatste keer zal zijn, want ik voel nu al: dit verdriet kan ik nog maar één keer aan. Natuurlijk besef ik dat ik 43 ben, maar met behandelingen willen we niet starten. Ik wil graag de romantiek houden die rond 'kindjes maken' hangt. Een kind is een droom, maar niet tegen elke prijs. Tobias en ik hebben er veel over gepraat, en onze conclusie is: 'We hebben het ook op deze manier goed.'"

"Ik geef mezelf tot mijn 45 om er nog eens voor te gaan. Misschien verleg ik dat getal nog, ik gun mezelf wat twijfel. Mijn ouders waren relatief jong, ik vond het heel fijn om als twintiger goede gesprekken met hen te voeren. Als mijn kind 20 zou zijn, ben ik al in de 60. Dat zijn dingen die me bezighouden. Compenseer ik, intussen? Allicht wel. Ik heb een kat die heel veel liefde krijgt. Dat is een beetje ersatz, dat beestje wordt vertroeteld... Ons interieur is heel speels ingericht. Overal knuffelbeesten, poefs en kussens... Zo wil ik toch een nestje bouwen, met vrolijke, kinderlijke dingen. Iedereen doet het op zijn manier, nietwaar? Ik heb de voorbije dagen tientallen brieven gekregen, het was een bad van warmte. Allemaal unieke verhalen, en toch zo herkenbaar. Dat vind ik nu het belangrijkste: dat erover wordt gepráát."