Frits Wester: “Ik vond mijn jeugdliefde terug”

Bij de voordeur word je al meteen ­geconfronteerd met een redelijk nieuwe verschijning in huize Wester/Grin: een vijf maanden oude Australian shepherd, die enthousiast begint te springen. “Rustig aan, Neil! Niet iedereen is hiervan gediend”, zegt Frits Wester terwijl hij de pup in bedwang houdt. Even later, binnen aan tafel: “Het was niet de bedoeling dat we aan een hond zouden beginnen, maar deze werd ons aangeboden door een vriendin van mijn vrouw Jeannine. Haar hond had een nestje. We gingen kijken en waren verkocht. Een van de pups kwam meteen naar mij toe. Dat was Neil, vernoemd naar mijn held Neil Diamond. Sindsdien roep ik: hij heeft mij uitgezocht.”

Is hij vooral jouw hond?

“Hij is natuurlijk onze hond, maar Neil en ik zijn wel op elkaar ingespeeld. Jeannine was onlangs twee weken naar Bali om een van haar dochters op te zoeken die op wereldreis is. Ik kon niet mee vanwege de verkiezingen. We hadden ­bedacht dat Neil dan terug zou gaan naar het gezin waar hij vandaan komt, maar uiteindelijk wilde ik niet zo lang zonder hem. Dat betekende wel dat hij ’s ochtends vroeg met mij mee naar Hilversum moest voor het Ontbijtnieuws. Nee Neil! Blijf af! Kom hier!” Frits pakt een hondensnoepje. “Laat eens zien dat je je kunt gedragen. Zit en blijf totdat ik je roep.” Hij loopt met het snoepje naar de andere kant van de kamer. Neil wacht heel even en rent dan achter hem aan. “Wacht!” Terwijl Neil braaf op zijn kleedje gaat liggen, nemen wij de rest van het jaar van zijn baasje door. Dat stond natuurlijk voor een deel in het teken van de recente Tweede Kamerverkiezingen. Al bijna veertig jaar werkt Frits in Den Haag. Eerst als persvoorlichter van het CDA, daarna als parlementair verslaggever bij RTL.

Heeft de uitslag je verrast?

“Die verbijstering van veel mensen begrijp ik niet helemaal. Het aantal zetels dat de PVV won, ja, dat was verrassend. Maar in de weken voor de verkiezingen kon je al zien aankomen dat er iets ging verschuiven. Een deel van de kiezers is ontevreden, om welke reden dan ook, en wil dat er iets verandert. In de zomer stond de BBB nog op dertig zetels in de peilingen. Vervolgens kwam Pieter Omtzigt met zijn eigen partij en hup, iedereen ging voor hem. Maar zodra er wat twijfel over Omtzigt ontstond, begon de PVV stilletjes aan een opmars. Je merkte het aan alles. In het verleden kwamen mensen er liever niet voor uit dat ze op die partij gingen stemmen. Dat vertelde je niet op een feestje of op je werk. Maar ineens kon het. Ik hoorde het overal, want mensen beginnen met mij altijd over de politiek. Op straat, bij het tankstation, in winkels, overal gonsde het: ik ga nu eens op de PVV stemmen. Op de avond van de verkiezingen zei ik het al bij RTL Boulevard: ‘Let op, de PVV gaat vanavond voor een grote verrassing zorgen.’ Niemand geloofde het.”

Springt jouw hart op bij zo’n ­extreme verkiezingsuitslag?

“Nee, ik ben geen journalist die blij wordt van ellende. Daarvoor ben ik waarschijnlijk te veel een betrokken burger. Zoals Willem Breedveld, mijn helaas overleden collega bij dagblad Trouw, altijd zei: ‘Leuk voor de krant, maar een ramp voor het land.’ Want worden we van ophef beter met z’n allen? Meestal niet. Is het leuk als we weer een formatie van een jaar in gaan? Helemaal niet. Wel geeft het mij als parlementair verslaggever de mogelijkheid om boeiende verhalen te vertellen. Dat is wat ik graag doe. Hoe gaat deze puzzel gelegd worden? Op het moment van dit interview, vlak na de verkiezingen, is het nog volstrekt onduidelijk hoe het gaat lopen. Het hoeft niet eindeloos te duren. Ik hoop dat alle partijen kijken naar wat ze er met behoud van hun eigen principes en waardigheid samen van kunnen maken. Over getallen kun je compromissen sluiten, maar principes laten zich moeilijk delen. Misschien moet je die dan op ­bepaalde terreinen even laten liggen.”

Dit jaar deed je mee aan ­Expeditie Robinson en was je weken onbereikbaar. Doe je dat nu makkelijker dan voorheen?

“Absoluut. Vroeger zou ik nooit zomaar zes weken vakantie hebben ­opgenomen. Nu denk ik: waarom niet? Ik kan het best even aan anderen overlaten. Ik heb het wel met de hoofdredactie besproken. De vakantiedagen waren het probleem niet, die onbereikbaarheid wel. We bedachten als smoes dat ik een schip de oceaan over ging varen. Het was een redelijk aannemelijke verklaring voor mijn ­afwezigheid, maar er waren toch collega’s die meteen ­vermoedens hadden. Hmm, hij is gestopt met ­roken, hij drinkt alleen nog maar cafeïnevrije koffie, hij hangt iedere dag in de ­sportschool... daar moet iets aan de hand zijn.”

Hoe is het je bevallen in ­Maleisië?

“Het was een leuk avontuur. Het had wat langer mogen duren, maar ik vond het ook prima zo. Ik zat daar met allerlei veel jongere mensen, van de meesten wist ik niet eens wat ze deden. Maar Irene van de Laar is ook wat ouder en die kende ik enigszins. Toen zij eruit moest, zei ik dat ik onze gesprekken zou missen, omdat die toch over andere onderwerpen gingen dan de gesprekken met de andere deelnemers. Irene en ik hadden het over het opvoeden van kinderen, die overigens net zo oud waren als de andere deelnemers, over onze scheidingen, over ouders die zijn overleden. Het was aardig bedoeld, maar ik drukte me wat onhandig uit. Ik zei dat onze gesprekken over iets anders gingen dan Instagram en TikTok. Terwijl ik het zei, dacht ik al: daarmee doe ik de anderen tekort. Dat is niet zo slim van me. En ja hoor, daarna was ik de gebeten hond. Maar goed, het ging zoals het ging, geen probleem.”

Het was een heftig seizoen, hè?

“De emoties liepen op af en toe hoog op, ja. Sommige deelnemers namen alles zo serieus, terwijl het gewoon een spelletje is. Dat viel me ook al op toen ik meedeed aan De verraders. Daar zeiden mensen met tranen in de ogen tegen me: ‘Maar ik vertrouw jou, jij mij toch ook?’ En dan zei ik: ‘Ja hoor!’ Intussen dacht ik: hallo, hoe heet dit spelletje ook alweer? De verraders! Ik vind spelletjes leuk, ik doe fanatiek mee, maar ik vind het niet erg als ik verlies. En in het geval van Expeditie Robinson: daarna ben ik heerlijk op vakantie geweest, want ik moest me nog een beetje schuilhouden nadat ik was weggestuurd. Ik belde Jeannine en zei: ‘Maak je agenda leeg en boek een lekker hotel ergens waar het nu prachtig weer is, maakt me niet uit waar. Als ik er maar ook lekker kan eten.’”

Ja, dat is misschien nog wel het belangrijkste in het jaar van Frits Wester: Jeannine. Eind 2022 gingen ze samenwonen, in 2023 kozen ze voor een geregis-treerd partnerschap. Ze kennen elkaar van de middelbare school.

“Toen zij veertien was en ik achttien hebben we een tijdje verkering gehad. Daarna verloren we elkaar uit het oog. Twaalf jaar geleden kwam ik tijdens een zeiltocht met mijn collega en vriend Roelof Hemmen en een andere vriend op Vlieland terecht. We gingen eten in restaurant Het Armenhuis. Op weg naar het toilet hoorde ik een lach die ik herkende: Jeannine! Ik keek naar binnen en zag meerdere vrouwen met blond haar. Een van hen zei verbaasd: ‘Frits?’ Het werd een gezellige avond, maar ik was nog getrouwd en zij was ook nog niet weg bij haar man. We hielden daarna wel contact, met verjaardagen en op bijzondere gelegenheden belden we elkaar of stuurden we een appje. Mijn huwelijk strandde, ik had wat relaties daarna, maar niks dat beklijfde. En toen, ik zal het nooit vergeten, het was de dag na Prinsjesdag 2020. Ik reed ’s ochtends vroeg naar Den Haag voor een ontbijtbijeenkomst om te vertellen over Prinsjesdag en de Miljoenennota. Bij het uitstappen zag ik op mijn telefoon een heel lief appje van Jeannine.”

Wat schreef ze?

“Iets in de trant van dat zij nu ook gescheiden was en af en toe aan mij dacht. ‘Denk jij ook weleens aan mij?’ Ik moest naar binnen, mijn verhaal doen. Dat ging prima, maar terwijl ik aan het praten was dacht ik steeds: ik moet Jeannine antwoorden, ik moet Jeannine antwoorden. Dat heb ik meteen na die bijeenkomst gedaan, we spraken in het weekend af en sindsdien zijn we onafscheidelijk.”

Wat een romantisch verhaal! Wat is er zo leuk aan Jeannine?

“Ze is heel stoer. Zelfstandig. Je kunt ontzettend met haar lachen. Ze kan ook lekker pinnig zijn en mij bij de les houden. En dan is ze ook nog bloedmooi, zorgzaam en lief. Dat we een gezamenlijke geschiedenis hebben is ook fijn. We kennen elkaars ouderlijk huis. Vroeger zat ik vaak ’s middags aan de thee bij haar moeder te wachten tot ze uit school kwam, heel gezellig. Jeannine kwam ook bij mij thuis over de vloer. ‘Dat meisje is veel te mooi voor jou’, vond mijn vader. Op een gegeven moment is het uitgegaan. Op die leeftijd is vier jaar best een groot leeftijdsverschil, nu niet meer. Maar al hadden we elkaar dus veertig jaar niet gezien, we waren toch geen vreemden voor elkaar toen we elkaar weer ontmoetten. In de zomer van 2022 besloten we om te gaan samenwonen. Dat ging heel snel. Binnen vier maanden had Jeannine haar huis verkocht, vonden we dit huis en gingen we over. We zijn helemaal heppie-de-peppie met z’n tweeën.”

En dan na de verhuizing ­trouwen?

“Dat plan ontstond spontaan. We vonden dat we ook dingen officieel moesten gaan regelen. Twee weken voordat ik vertrok voor Expeditie Robinson hebben we de gemeente gebeld en bleek dat we snel een geregistreerd partnerschap konden afsluiten. We hadden geen zin om er een toestand van te maken. Een groot feest kan later nog wel een keer. Als getuigen hebben we een bevriend stel gevraagd, twee mannen. Jeannines moeder leeft nog, we wilden haar dit niet onthouden, dus zij was er ook bij. Verder niemand. De kinderen hebben we het later pas verteld.”

Hoe was de plechtigheid?

“Heel leuk. We kozen voor een geregistreerd partnerschap omdat dat snel kon, maar qua ritueel lijkt het erg op een huwelijk: je staat voor een ambtenaar in toga, geeft elkaar de rechterhand en zegt ja. Jeannine en ik noemen het gewoon getrouwd. Dat was voor mij ook een van de redenen om dit te doen: ik wilde het niet steeds hebben over ‘mijn vriendin’. Ik wilde ‘mijn vrouw’ kunnen zeggen.”

Maar was het ook emotioneel?

“Eh… het deed me wel wat. Je zegt toch ja tegen iemand. En dan ook nog tegen je jeugdvriendinnetje. Op dat moment zag ik ons weer staan als pubers: onze eerste zoen, hoe we samen over het strand liepen, de dingen die ze als eigenwijs schaap van vijftien tegen me zei. Als we toen hadden geweten waar we nu, veertig jaar en een heel leven later, zijn uitgekomen, dat we elkaar waren kwijtgeraakt en toch weer bij elkaar zijn gekomen... ja, dat ontroerde me. Ik zie het leven altijd als een soort treintje. Eerst rijd je alleen over het spoor, dan koppelt een ander treintje zich aan je vast en ga je samen verder. In mijn eerste huwelijk, waar ik met veel liefde op terugkijk, koppelde het andere treintje zich na verloop van tijd weer los en ging het langzaam over op een ander spoor. Ik neem het mezelf kwalijk dat ik niet bij machte ben geweest om ons samen weer op één spoor te brengen, maar zo is het nu eenmaal gegaan. Op een gegeven moment reed mijn treintje weer alleen. En toen kwam er ineens een ander treintje dat zich vastkoppelde aan het mijne. Dat is heel fijn, want uiteindelijk is het toch echt veel leuker om samen te reizen.”

Styling: Liselotte Admiraal | haar en make-up: Wilma Scholte | kleding: WE Fashion (Geruit pak), Xacus (overhemden), Tramarossa (Jeans), Blackstone (sneakers), Greve (Suède schoenen)