Tanja (56) organiseerde een vredeswandeling: “Niet pro-Israël of pro-Palestina, maar gewoon vrede”

“Vierhonderd mensen hadden we verwacht. Voor de zekerheid had ik vijfhonderd kaartjes bij me met mooie teksten erop. Ik wilde iedereen die met ons meeliep zo’n kaartje geven, gewoon als liefdevol gebaar. Ik had veel meer van die kaartjes moeten inslaan, want uiteindelijk kwamen er iets van veertienduizend mensen. Kippenvel.

Het begon allemaal met Anna, Anna Bomhof. Zij startte ooit een appgroep met vijftien Amsterdamse vrouwen, waarin ik ook zit. Stuk voor stuk vrouwen met lef. We eten af en toe samen en appen over van alles en nog wat. Positieve dingen vooral, en hoe we iets kunnen bijdragen aan de samenleving.

Toen de oorlog in Israël en Gaza op 7 oktober uitbrak, was dat natuurlijk onderwerp van gesprek. Zoals iedereen waren we geschokt en voelden we ons machteloos. Anna had op internet iets gezien wat haar raakte: de Israëlische en Palestijnse vrouwen van Women Wage Peace en Women of the Sun. Zij hebben de moed om boven hun verschillen uit te stijgen en te kiezen voor verbinding, onder meer door samen een tocht te lopen. Een sterk signaal, dat zegt: hou op met deze verschrikkingen, stop de oorlog.

Een foto van een lange sliert vrouwen in de woestijn, met allerlei geloven en verschillende politieke opvattingen, raakte mij en de andere vrouwen in onze app. We waren het er meteen over eens, hun missie van verbinding, mede-menselijkheid en compassie wilden wij ook uitdragen. Zo ontstond het idee van de Vredeswandeling, een tocht van 2,3 kilometer van de Amsterdamse Dam naar het Museumplein, in stilte. Als we iets doen, doen we het goed. We regelden een vergunning, politie, maakten een website en zetten het op social media.

Op 29 oktober was het zover. Samen met mijn veertien vriendinnen liep ik voorop. Achter ons al die mensen die onze boodschap steunden. Onderweg gebeurden mooie dingen. Zoals een moeder die spontaan haar fiets parkeerde en met haar kind op de arm aansloot. Een rastaman die er opeens tussen schoof. Jonge meiden die ons bedankten. Het voelde zo verbonden met elkaar. Niet pro-Israël of pro-Palestina, maar iedereen gelijk. Op het Museumplein sloeg mijn uitgelaten stemming om in diepe ontroering. Als initiatiefnemers vormden we een cirkel, steeds meer mensen kwamen om ons heen staan. Toen iemand All we are saying, is give peace a chance van John Lennon inzette, stroomden de tranen over mijn wangen. Al die duizenden mensen die samen dit lied zongen, ik brak. En een gevoel van hoop overspoelde mij. Als je op X (het voormalige Twitter, red.) de berichten leest over de oorlog in Israël en Gaza, hoe heftig mensen op elkaar reageren, dan zakt de moed mij weleens in de schoenen. Waar moet het naartoe met de wereld als er zo veel haat is? Dat al die mensen met ons meewandelden, poetste dat gevoel weg. Ik ben niet alleen, wij zijn niet alleen. Zo veel meer mensen willen vrede, zonder partij te kiezen voor wie dan ook. Dat het vechten stopt. Dat er niet langer zinloos mensen sterven. Gewoon vrede.”