Elk kampvuur is het allerbeste

In je vakantie een vuurtje stoken, dat is misschien wel het leukste dat er is. Eerst kleine droge takjes zoeken, dan grote droge takjes en op het laatst stokken die je eerst breken moet. In het midden een prop droog papier en dan een lucifer erbij. En naderhand, als er genoeg hete as is, worstjes bakken, aardappels poffen of marshmallows smelten.

Maar wat is nu de allerallerbeste manier om een vuurtje te maken? Tja. Wat kan jou het schelen. Zou je het leuk vinden als een oude meneer je kwam uitleggen hoe je het best een zandkasteel kunt bouwen? Ik zou ‘flikker op, meneer’ zeggen.

Toch is er nu een Amerikaanse professor die komt vertellen hoe het precies moet, met dat vuur. De houtstapel moet even hoog zijn als-ie van onderen breed is en hij moet naar boven puntig toelopen. Dan brandt-ie het best en wordt het goed heet. Dat kun je uitrekenen. En wat zo mooi is, schrijft de professor (hij heet Adrian Bejan) over de hele wereld maken de mensen hun brandstapel ook precies zoals het moet, ze doen het automatisch goed. Zonder rekenen. Hij blij.

Gelukkig maar dat-ie jouw vuurtje niet te zien krijgt. Of de paasvuren die wij hier in Nederland hebben. Adrian Bejan heeft niet goed gekeken. Er zijn heel veel verschillende soorten vuurtjes en sommige zijn zo plat als een pannekoek. Dan gaat het er niet om dat het goed heet wordt maar dat het vuur zo lang mogelijk branden blijft zonder dat er iemand op hoeft te letten.

En als mensen brandstapels maken die net zo hoog als breed zijn dan doen ze dat misschien wel vooral omdat zulke stapels lekker stevig staan. Want daar moet je niet aan denken: dat je vuur omvalt. Over de worstjes heen.