Christo gaat in 2020 Arc de Triomphe inpakken

Christo gaat de Arc de Triomphe in Parijs inpakken. Dat maakte de Bulgaars-Amerikaanse kunstenaar (83) woensdag bekend. Hij heeft toestemming gekregen om van 6 tot en met 19 april 2020 de Arc de Triomphe in te pakken. Om dat voor elkaar te krijgen heeft hij 25.000 vierkante meter zilver-blauwe recyclebare kunststof nodig en veel rood touw om het stoffen gebouw te omwikkelen. Datzelfde voorjaar is er een tentoonstelling te zien in het Parijse museum Centre Pompidou waar het vroege werk van Christo en diens overleden (kunst)partner Jeanne-Claude te zien zal zijn.

Centre Pompidou wijdt ook expositie aan Christo en zijn partner Jeanne-Claude

Het is voor het eerst sinds het overlijden van Jeanne-Claude, tien jaar geleden, dat Christo een monumentaal pand inpakt. Samen pakten ze enkele historisch beladen gebouwen in, zoals de Pont Neuf in Parijs (1985) en de Berlijnse Rijksdag (1995). In de jaren zeventig hadden ze al een stuk kust van Australië ingepakt, hetzelfde gebeurde met enkele monumenten in Milaan en wellicht bij gebrek aan opvallende Zwitserse gebouwen werden in 1998 in een voorstad van Bazel bomen ingepakt.

Aan The New York Times vertelde Christo dat er ironie en verdriet zit in het gegeven dat hij dit in Parijs gaat doen zonder zijn levenspartner, met wie hij lang in die stad woonde. Maar zo gaf hij ook aan: hij wil zijn leven en werk voortzetten, dan maar alleen. Christo en Jeanne-Claude werden op dezelfde dag geboren in 1935 om elkaar 23 jaar later te ontmoeten in Parijs. De twee werkten vanaf 1961 als kunstenaarsduo samen onder de naam Christo & Jeanne-Claude. Tot halverwege de jaren zestig bleven ze in Parijs wonen, om zich daarna te vestigen in New York.

In hun nieuwe vaderland hadden ze meerdere projecten gericht op tijdelijkheid en toegankelijkheid van kunst, die tegelijkertijd de omgeving veranderden. In New York plaatsten ze in 2005 in het Central Park 7.503 oranje vlaggen, The Gates. In 1976 bouwden ze, in tijden dat in de VS de muur nog minder populair was, een stoffen hek van bijna 40 kilometer lang en 5,5 meter hoog die sierlijk door het Californische landschap bewoog.

Lees ook deze reportage van Sandra Smallenburg die ‘The Floating Piers’: Alles beweegt mee op Christo’s drijvende pieren

Het is voor het eerst sinds 2009 dat Christo teruggrijpt op de inpakkunst. Maar het was niet zo dat Christo niets meer deed na het overlijden van zijn vrouw. In de zomer van 2016 plaatste hij The Floating Piers in het Italiaanse Lago d’Iseo. Dat was een dermate groot succes dat de bezoekers in strakke banen geleid moesten worden opdat de 220.000 plastic kubussen, die als legoblokjes in elkaar zaten en met ‘dahlia-geel’ doek waren omwikkeld, niet zouden zinken. Wie erover heenliep zou het gevoel hebben dat hij „over de rug van een walvis” liep, aldus Christo in NRC. Deze zomer dreef de Mastaba (een grafmonument van vaten) in het meer The Serpentine in Londen.

Voor de plannen van volgend jaar kreeg hij vrij eenvoudig een vergunning, nog vorig jaar vroeg Christo of hij de Arc mocht inpakken. Erg snel, vergeleken met de Rijksdag, waar hij uiteindelijk pas na drie afwijzingen in twintig jaar toestemming kreeg om die in te pakken. Ook bij The Gates wachtte hij ruim 25 jaar.

Zoals altijd – en zoals ook bijna altijd wordt gemeld bij projecten van Christo – betaalt hij het hele project rondom de Arc de Triomphe zelf door de voorstudies te verkopen. En wie weet: misschien is wanneer op 19 april de Arc de Triomphe weer uitgepakt wordt een stukje stof weer te koop, zoals indertijd ook in Berlijn na het uitpakken van de Rijksdag.