Armand (1946-2015): Voor altijd een protestzanger
Protestzanger Armand is donderdag overleden. Dat maakte zijn platenmaatschappij Top-Notch Excelsior bekend. De markante Brabantse zanger met zijn lange rode haren is 69 jaar geworden.
Aanvankelijk was het een B-kantje: Ben Ik te Min, de grootste hit was van Armand. Een Van Heb Ben Ik, de tweede single van de zanger die eigenlijk Herman van Loenhout heette, deed in 1965 eerst weinig. Maar toen een paar maanden later de dj's van radiopiraat Veronica de achterkant van het plaatje begonnen te draaien, was Ben ik te min al snel een enorme hit.
Voor de rest van zijn leven zou Armand, die gisteren op 69-jarige leeftijd overleed, vereenzelvigd worden met dat ene, zo duidelijk door Bob Dylan beïnvloede nummer. Hij zat er allerminst mee. Bij elke optreden zong Armand het weer, en altijd met plezier. Eens een protestzanger, altijd een protestzanger.
Trouwe hippie
Hij snapte niets van generatiegenoten die bijna beschaamd afstand hadden genomen van de sixties. Hij bleef de idealen van die tijd voor altijd trouw. 'De enige hippie die woord hield,' noemde Vrij Nederland hem eerder dit jaar.
Over media-aandacht had hij de laatste tijd niet te klagen; zijn samenwerking met de neo-beatband The Kik, met wie hij een album opnam en een tournee deed, bracht de zanger uit Eindhoven terug in de schijnwerpers. Maar ook in de luwte kon hij eerder nog altijd goed van zijn muziek leven: twee, drie optredens per week waren heel gewoon.
In zijn hoogtijdagen bracht Armand zijn platen uit bij Telstar, het label van smartlappenkoning Johnny Hoes. De hippie Armand was er een vreemde eend in de bijt, maar hij en Hoes konden het prima vinden.
Kapper
Bij zijn trouw aan de jaren zestig hoorde dat Armand nooit een kapper bezocht. Wel verfde hij zijn haar. Uitgroei daarvan deerde hem niet, zei hij in deze krant: 'Er zijn nogal wat mensen die denken dat mijn haar niet echt is. Die uitgroei bewijst dat ik geen pruik draag.'
Een enthousiast gebruiker van softdrugs bleef hij ook. Die ene periode van zes weken dat hij niet blowde kreeg hij direct hartritmestoornissen. 'Ik zat aan de 185 slagen per minuut. Ik dacht dat ik doodging. Gelukkig heb ik een goede huisarts, en die zei: 'Je moet gewoon weer blowen. Ik was meteen weer de oude.'
Parooljournalist Peter van Brummelen sprak in september van dit jaar nog met de donderdag overleden protestzanger. Lees het interview terug.
