Sterven voor je land
"Armeniërs, waar zitten jullie?" schreeuwden afgelopen woensdagavond zo'n paar honderd Turkse mannen in een wijk in de Franse stad Lyon, waar veel Armeniërs wonen. Ook werd een herdenkingsmonument voor de Armeense genocide beklad met de leuzen 'Grijze Wolven' en 'RTE' (de initialen van de Turkse president Recep Tayyip Erdogan).
De Turken waren uit op provocatie om hun steun te betuigen aan Azerbeidzjan, dat met Armenië in een gewapend conflict is verwikkeld. Frankrijk koestert zijn Armenen en deze actie van Turkse nationalisten was voor de Franse regering de druppel: inmiddels is er een verbod op de Grijze Wolven aangekondigd.
Als bicultureel ben ik zowel in het geboorteland van mijn ouders als in Nederland in aanraking gekomen met de Grijze Wolven. In Turkije was dat tijdens een zomervakantie toen ik een jaar of 17, 18 was. De hele tijd waren er twee mannen die mij en mijn Turkse vrienden constant in de gaten hielden, bijvoorbeeld als we op stap gingen, om ons te beschermen. Eén van hen had een tatoeage van de Turkse vlag, de ander op meerdere plekken op zijn lichaam drie halve manen. Ze droegen zichtbaar een pistool op zak, dat intrigeerde mij. Verder waren ze vriendelijk doch waakzaam. Destijds had ik nog geen idee wat Grijze Wolven betekende. De vader van mijn beste vrienden was een Grijze Wolf.
De tweede keer dat ik met deze groepering in aanraking kwam, was in Nederland, jaren terug. Ik wilde een politieke partij oprichten met diversiteit als corebusiness en om te mogen meedoen aan de Tweede Kamerverkiezingen moest ik voldoende handtekeningen verzamelen. De bewoners van Lelystad (waar ik nog niet dood gevonden wil worden) vonden mijn diversiteitsmissie duidelijk maar niets.
"Voor deze ultrarechtse groepering is 'hét Turkse volk' de norm. Grijze Wolven gaan door het vuur voor hun vlag en president."
Moedeloos keek ik om me heen en zag een Turks partycentrum. De eigenaar wilde mij wel helpen, als landgenoten onder elkaar. Hij belde meteen ook wat vrienden van hem op. Wat volgde, leek wel een scène uit een film. Met piepende banden kwamen tientallen auto's aangereden. "Je bent niet Koerdisch toch?" werd me als eerste gevraagd. Weer zag ik meerdere tatoeages van drie halve manen voorbijkomen. Het symbool van de Grijze Wolven, wist ik inmiddels.
Voor deze ultrarechtse groepering is 'hét Turkse volk' de norm. Grijze Wolven gaan door het vuur voor hun vlag en president. Het op handen zijnde Franse verbod zal voor hen verder niets uitmaken. Dat gedachtegoed krijg je niet uit hun hoofd – they will die for their country.
"Leerlingen die docenten bedreigen, pakken we nog met fluwelen handschoentjes aan."
Ik ben benieuwd of de harde Franse aanpak van agressieve islamisten en Turken gaat werken, of dat misschien de zachte heelmeesters-aanpak van Nederland toch beter is.
Al weten wij ons hier überhaupt geen raad met buitenlandse groeperingen en radicale moslims. Leerlingen die docenten bedreigen, pakken we nog met fluwelen handschoentjes aan. De Rotterdamse docent die al járen in zijn lokaal een spotprent had hangen, maar daar nu ineens om wordt bedreigd, mag onderduiken. Sterven voor je land? Dat kennen we in Nederland niet. Het is sterven voor begrip.