Hoe het is om als twintiger miljarden te erven

Op de leeftijd dat de meeste tieners nog bezig zijn met het ruilen van Pokémonkaarten, hielp Tyler Huang zijn vader met zijn bod op een Britse voetbalclub. Zijn familie zou een grote wereldstad als Monopolybord kunnen beschouwen en op elke willekeurige plek vastgoed kunnen kopen. Tyler zou ook elke dag wagyu-vlees kunnen eten en champagne kunnen drinken. Hij is namelijk steenrijk, mocht je dat nog niet doorhebben.

Zo’n bestaan klinkt misschien als een droom, maar Huang heeft het gevoel dat hij vooral slaapwandelend door het leven gaat. “Het is niet zo mooi als het klinkt,” zegt hij. “Rijkdom kan veel externe problemen oplossen, maar geen interne.”

“Mensen zeggen dat ik geluk heb met zoveel geld, en dat is ook zo,” vervolgt hij. “Ik weet dat ik een leven leid waar de meeste mensen alleen maar van kunnen dromen, maar het is verkeerd om iemand te beoordelen op de hoeveelheid geld die hij heeft.”

Huang is nu 23 jaar oud. Hij erfde eerder dit jaar miljarden toen zijn ouders overleden. Maar als je hem op straat zou tegenkomen, zou hij je misschien niet eens zijn opgevallen: hij draagt crocs, en terwijl hij loopt kijkt hij naar beneden en is hij met zijn telefoon bezig.

Huang is opgegroeid op in de chique Londense buurt Knightsbridge, met uitzicht op Hyde Park. “Ik ben vooral opgevoed door het personeel: dienstmeisjes, butlers en nanny’s,” zegt hij. Hij bracht het grootste deel van zijn jeugd nogal afgezonderd door, afgeschermd van de buitenwereld door privéjets, luxueuze huizen en het personeel van zijn familie. “Als kind speelde ik vrijwel nooit met speelgoed,” zegt hij. “Mijn vader verzamelde auto’s, dus ik was in mijn vrije tijd veel bezig met oldtimers.”

Verder had Huang niet één maar twee Centurionkaarten van American Express, een van de exclusiefste betaalkaarten ter wereld. “Mijn moeder gaf me er één voor noodgevallen, en mijn vader de andere voor wat ik maar wilde.” 

Dat klinkt nogal als een voorrecht – en dat is ook zo, want je moet heel bevoorrecht zijn om er überhaupt voor in aanmerking te komen – maar Huang vindt het alsnog een slecht idee om een tiener op te zadelen met de macht om onbeperkt geld uit te geven. 

“Ik wou dat ik niet met die kaarten was opgegroeid, dan had ik kunnen leren wat de waarde van geld is,” zegt hij. “Ik weet nog dat ik op een ochtend wakker werd met een ongelooflijke kater. Mijn vader belde me op, waarna we samen hebben gelachen over het geld dat ik dat weekend had uitgegeven. Ik herinnerde me niet veel, maar ik bleek dronken te zijn geworden en in Bangkok een jacht te hebben gehuurd.”

Huang vertelt er niet over met een grijns op zijn gezicht of een gevoel van voldoening, maar juist met schaamrood op zijn kaken. “Je zou denken dat het als kind geweldig is om nooit naar een prijskaartje te hoeven kijken, maar eigenlijk is het best eng,” zegt hij. Als kind merkte hij al dat zijn huizen omringd werden door bewakingscamera’s en beveiligingsteams. “Ik wist waar die voor waren.”

Huang moest erop voorbereid zijn dat iemand hem zou proberen te ontvoeren of bij hen thuis in zou breken. Zijn chauffeurs waren getraind om aan criminelen te ontsnappen en zijn vader zorgde ervoor dat er mensen met hem mee gingen als hij alleen al een ijsje wilde halen. “Als kind is dat doodeng,” zegt hij. “Als je vader de familie van je vriendjes natrekt, word je eraan herinnerd hoe anders je bent.”

Er zijn maar weinig mensen die deel uitmaken van de ‘Three Comma Club’ – oftewel: dat je een miljard op je rekening hebt staan. Zelfs als je ieder jaar 100.000 piek op je rekening zou kunnen bijschrijven, zou het je alsnog 10.000 jaar kosten om miljardair te worden. De vraag dringt zich dan ook op: is het ethisch verantwoord om zoveel geld te hebben, terwijl zoveel anderen in de wereld worstelen om te overleven?

“Nee, dat is het niet,” zegt Huang. “Maar er zijn anderen in mijn familie die het daar niet mee eens zijn. Je voelt je aan de ene kant verplicht om meer te helpen, maar aan de andere kant voelt dat ook als een verlammende druk. Het is tenslotte ook niet mijn geld – het was van mijn ouders.”

Volgens Dr. Stephen Goldbart, medeoprichter van het Money, Meaning & Choices Institute en auteur van Affluence Intelligence, gaan mensen die enorme sommen geld erven vaak gebukt onder schuldgevoelens. “Mensen die zomaar iets krijgen, wat vrijwel iedereen wil, voelen zich meestal schuldig. Ze denken: waarom ik? En daardoor kan een berg geld aanvoelen als een stapel bakstenen.”

Huang zegt dat zijn moeder haar waardering voor hem vooral koppelde aan zijn schoolprestaties. Ze maakte zich zorgen over de halfslachtige manier waarop Huang met zijn studie omging en stuurde hem naar een psychiater, die hem diagnosticeerde met een klinische depressie, autisme en het syndroom van Asperger. Vervolgens koos ze zelf wat ze wel en niet serieus nam: zijn autisme beschouwde ze als indicatie dat hij “begaafd” was, maar de depressie wees ze af – ze vond hem gewoon “lui en moe”.

Na zijn diagnose stuurde Huangs moeder hem naar het Zwitserse Institut Le Rosey, de duurste kostschool ter wereld. Van januari tot maart verhuist deze school naar een speciale wintercampus in de besneeuwde bergen van Gstaad, waar de leerlingen vier keer per week skiles krijgen.

Ondanks de verhuizing voldeed Huang opnieuw niet aan de verwachtingen van zijn ouders, waarna hij werd overgeplaatst naar de Onafhankelijke Anglo-Chinese School in Singapore. Dankzij zijn familiebanden hoefde hij geen toelatingsexamen af te leggen. Maar zijn gedrag verbeterde wederom niet, en elke keer als hij het gevoel kreeg dat hij zijn ouders had teleurgesteld, voelde hij de depressie zwaarder wegen.

Psycholoog Suniya Luthar zegt dat niet alleen veel kinderen uit welgestelde gezinnen de behoefte voelen om hun depressie te verbergen, maar dat hun ouders dat ook doen. “Dat heeft meerdere redenen, maar eentje is dat ouders het een eng idee vinden dat hun kinderen zoveel pijn heeft,” zegt Luthar, die tevens medeoprichter is van Authentic Connections en emeritus hoogleraar aan het Teachers College van de Columbia-universiteit in New York. “Dat is tegelijkertijd de barmhartigste reden. Een andere is: ik wil het cv van mijn kind niet bezoedelen met diagnoses waarvan je kunt voorkomen dat ze er überhaupt op komen te staan.”

Oftewel: zulke ouders willen geen aantekeningen van psychische stoornissen, of wat het carrièreperspectief van hun kinderen ook maar kan belemmeren. Die kinderen zijn dan ook juist mensen voor wie het binnen handbereik ligt om de politiek in te gaan of een andere belangrijke positie te bekleden. In het onderzoekspaper ‘Challenges in high achieving schools’ uit 2020, waar Luthar bij betrokken was, werd zelfs vastgesteld dat rijke ouders vaak met rechtszaken dreigen om bepaalde diagnoses op het gebied van geestelijke gezondheid te vermijden.

“Het draait allemaal om schaamte,” zegt Luthar. Huang zegt dat hij het zelf niet beter had kunnen verwoorden.

Op de Anglo-Chinese School liep het al snel uit de hand. Er werden flessen Dom Pérignon in de slaapzalen gesmokkeld, chauffeurs gebeld voor uitstapjes en de kalender stond bomvol feestjes.

Veel van Huangs studiegenoten werden dagelijks geconfronteerd met hun familiestamboom. Dat kwam door alle plaquettes en prijzen die aan hun vaders, grootvaders en overgrootvaders waren uitgereikt en in de school stonden uitgestald. Volgens Huang is voor de meeste van die jongens hun hele leven al uitgestippeld. Hun identiteit is vaak volledig ontleend aan hun ouders en ze worden voortdurend beoordeeld of ze daar wel genoeg aan voldoen.

Tegelijkertijd erkent Huang ook dat dit soort instituten unieke mogelijkheden bieden. De meeste scholen hebben natuurlijk geen enorme concertzalen, watersportfaciliteiten of paardenstallen. Een klas bestaat normaal gesproken zelden uit minder dan tien kinderen, en wijnproeverijen zijn ook niet bepaald gangbaar te noemen. En op normale scholen hoef je ook niet te verwachten dat je elke avond dineert met een persoonlijk servet en voedsel oppeuzelt dat door chef-koks wordt bereid.

Toen Huang klaar was met school, moest hij fulltime in militaire dienst. Maar toen hij negentien was, ontdekten artsen een tumor in zijn linker frontale hersenkwab, waarna hij uit het leger werd ontslagen. Hij vond het lastig om zijn diagnose aan zijn vrienden te vertellen, maar door de radiostilte ging al snel het gerucht rond dat hij dankzij zijn familiebanden aan de militaire dienst was ontsnapt.

Hij begon zich te interesseren in architectuur, waar hij ook aanleg voor bleek te hebben en werk in vond. Een tijdlang dacht hij minder aan zijn gezondheidsproblemen, maar het duurde niet lang voordat zijn depressie weer op kwam spelen.

Huang verloor in 2017 zijn broer aan een auto-ongeluk, in 2020 zijn moeder aan kanker en in februari dit jaar zijn vader aan weer een auto-ongeluk. Zijn depressieve gevoelens zijn nog nooit zo heftig geweest. Hij heeft de architectuur de rug toegekeerd, omdat hij vanwege zijn gezondheid niet meer kon werken. Zijn kanker is terminaal, maar hij wordt nog steeds behandeld. Zijn arts had in eerste instantie gezegd dat Huang nog vijf jaar te leven zou hebben, maar die termijn is inmiddels voorbij.

Bij het ontbijt slikt hij drie pillen, bij de lunch twaalf en bij het avondeten acht. Verder zien zijn dagen er meestal hetzelfde uit: als hij wakker wordt, wil hij zo snel mogelijk de deur uit, omdat de bedrijvigheid op straat zijn duistere gedachten verdringt – hij houdt vooral van openbare plekken. Hij gaat graag met zijn laptop naar een bepaalde rooftopbar toe, waar hij omringd wordt door gelach en levendigheid.

Op een avond belt hij me terwijl hij daar zit, omringd door borden oesters, coquilles en champagneflessen. Terwijl we praten vertelt hij me dat de zon langzaam ondergaat, en ik zeg tegen hem dat het me de perfecte manier lijkt om een avond door te brengen. “Dat is het niet,” antwoordt hij. “Ik ben helemaal alleen, net als altijd.”

Eenzaamheid werpt vaak een schaduw op rijkdom. Goldbart zegt dat het een belangrijk symptoom is van het ‘sudden wealth syndrome’ – een psychologische klacht die kan optreden als je in korte tijd extreem rijk wordt.

“Geld is als raketbrandstof,” zegt Goldbart. “Waar het je gaat brengen, is afhankelijk van het navigatiesysteem en degene die de leiding heeft. Op de korte termijn zal je waarschijnlijk zeggen dat je al dat geld fantastisch vindt, maar op de lange termijn kan het omstandigheden die er al waren worden versterken of verergeren.”

Huang heeft het gevoel dat zijn vrienden zijn weelde niet kunnen rijmen met zijn depressie: hoe kan iemand die duizenden euro’s per maand uitgeeft zich nou ellendig voelen? Goldbart zegt dat mensen die plotseling een enorme som geld erven dat ook heel graag en snel uitgeven. “Ze vliegen naar de maan, maar vallen uiteindelijk terug naar aarde. En dan komen ze erachter dat ze de psychologische impact van hun geld niet hebben verwerkt.”

“Ik hou van mooie dingen,” zegt Huang. “Maar je kunt geen betekenisvolle relatie opbouwen met een Givenchy-shirt.”

Als Huang over zijn ouders praat, gebruikt hij de tegenwoordige tijd. Er zijn momenten dat ik hem zie trillen, alsof hij ineens beseft dat ze er niet meer zijn. “Het is niet zo dat ik kil ben,” zegt hij. “Maar als ik hun dood zou verwerken, zou ik daaraan onderdoor gaan.” Daarom houdt Huang zichzelf voor dat zijn ouders op vakantie zijn.

Het is niet zozeer dat hij de mensen mist die zijn ouders waren – hij noemt zijn vader bijvoorbeeld vaak een “chequeboek-ouder” – maar zijn hart breekt als hij zich probeert voor te stellen wat hij allemaal heeft gemist. Het enige wat Huang namelijk echt wilde, was een knuffel van zijn ouders – iets om hem het gevoel van liefde en genegenheid te geven. 

Huang vindt wel troost bij zijn peetouders, de familie die hij naar eigen zeggen altijd al wilde hebben. Voor hen is quality-time meer waard dan een Rolex. Toch heeft hij nog steeds moeite om zich open te stellen en te delen hoe hij zich echt voelt.

Zijn ouders gaven hem het idee dat zijn depressie – of zijn “emotionele beperking”, zoals zijn moeder het noemde – een zwakte was. Een kwetsbaarheid die met een pantser bedekt moest worden. “Tot voor kort hulde ik me achter een façade,” zegt Huang. “Ik verborg mijn emoties, verborg wie ik werkelijk was.” In de loop der jaren begon die façade steeds steviger te voelen, maar toen zijn vader overleed, stortte de hele boel in elkaar.

“Ik besloot mijn vrienden en overgebleven familieleden over mijn depressie te vertellen, maar de meesten geloofden me niet,” zegt hij. “Ik denk dat ze zoiets hadden van: als hij het al zo lang verborgen heeft gehouden, waarom zou hij nu dan ineens depressief zijn?”

Huang en ik zijn inmiddels al lang aan het praten over zijn emoties, maar ik kan het toch niet laten om hem te vragen in welke auto hij rijdt. Hij zegt dat hij vroeger een Land Rover had, maar dat hij door zijn gezondheidsproblemen niet meer kan rijden. Heeft hij ooit een Ferrari of Lamborghini gehad? 

Hij pauzeert even, en lijkt zowat teleurgesteld door de vraag. “Nee. Er passen niet veel vrienden in zo’n auto.”

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.